Een droom die uitkomt, mee met de hondenslee door Zweeds Lapland. Tien honden en een slee op weg naar het avontuur door de sneeuw. Reisbegeerte gaat de enorme witte sneeuwvlaktes trotseren langs besneeuwde bomen, zoevend over bevroren meren om ons pad te volgen. Of nou ja, de enthousiaste honden kunnen we beter zeggen.
Enthousiaste Husky’s
Nog niemand te zien maar we horen de enthousiaste honden al van ver aankomen, hoe dichterbij ze komen hoe enthousiaster ze worden. Luid geblaf en met kwispelende staarten staan ze al te springen om weg te gaan.
Ze zeggen nog net niet “gaan we al ik wil zo graag “.
De sneeuw kleurt geel van de blije honden dus nemen we maar geen hapje sneeuw.
Langs bevroren meren en besneeuwde bomen
Zoevend glijden we over een dikke laag sneeuw heen, tenminste dat dachten we. Het blijkt dat dit in de zomer een gigantisch meer is. We hebben uitzicht op sneeuwwitte bomen die ons een kerstidee geven.
De honden blijven enthousiast en luidkeels blaffend het pad vervolgen die we zijn ingeslagen.
Ze zijn zo enthousiast dat er af en toe op de rem moet worden getrapt, plotseling komen we tot stilstand. Een wellicht defecte hond of wat is er aan de hand? De honden willen gewoon even lekker sneeuwhappen, oftewel drinken.
Doe actief mee met de husky safari
Het is belangrijk dat je mee beweegt met de richting van de slee om zo min mogelijk de honden te belasten, of nog erger, op zijn kant te gaan met de slee.
Toch gaat het mis!
We sleeën over een hobbel heen en belanden net zo enthousiast als de honden in de sneeuw inclusief de slee. Net bijgekomen van de schrik staan de honden alweer luidkeels te blaffen om verder te gaan.
Achteraf gaf het best een kick om dit eens mee te maken. Met nog meer adrenaline in ons lichaam vervolgen we onze weg.
Lunchen in een verlaten berghutje
In niemandsland staat een verlaten berghutje met een toilet waar we kunnen lunchen. De picknicktafel beginnen we vrij te maken van de sneeuw terwijl de husky’s en de slee zijn vastgezet.
We sprokkelen wat hout bij elkaar om een kampvuurtje te maken om onze lunch te bereiden, een geïmproviseerde soep wordt op tafel getoverd. De honden liggen hijgend maar voldaan alweer te wachten tot we verder gaan.
Met een volle maag en opgewarmd door het kampvuurtje vervolgen we onze weg.
Terugtocht
We gaan langzaam op de terugweg om voor donker weer thuis te zijn. Onze weg lijkt een ansichtkaart te worden, sneeuw, honden en een beetje schemer. De honden zijn nog even enthousiast en niet moe te krijgen.
Hoe dichter we bij het beginpunt komen hoe harder de honden beginnen te blaffen en te rennen. Wat een belevenis is dit! Moe, koud, maar enorm voldaan nemen we afscheid van de honden en van het vreselijk mooie landschap waarin we mochten verblijven met de honden.
Een geweldige ervaring die we niet hadden willen missen!
